Kiedy nauczyłeś się fotografii na własnej skórze, trudno nie widzieć nowej generacji jako prostaków rozpieszczonych postępem techniki. Dziś dowiadujemy się o historii fotografii io tym, jak było to naprawdę trudne.
Postęp technologiczny w fotografii ma długą historię. W szczególności aparaty cyfrowe nie tylko poprawiły jakość obrazu, ale także sprawiły, że fotografia staje się coraz bardziej dostępna dla nas, wspólnego motłochu, ku irytacji profesjonalistów i entuzjastów wysokiego szczebla. Czy ten argument jest zasadny? Przyjrzyjmy się dzisiaj i poznajmy kilka zaskakujących, bardzo interesujących odpowiedzi.
Tak łatwo, że nawet idiota może to zrobić
Nowoczesne aparaty cyfrowe są naprawdę śmiesznie łatwe w użyciu. Automatyczne ustawianie ostrości, automatyczny balans bieli, automatyczna czułość ISO, automatyczna przysłona, automatyczny czas otwarcia migawki — naciskasz przycisk, a oni robią resztę. Nie musisz nic wiedzieć o świetle, nie musisz zajmować się wywoływaniem filmu ani papierami fotograficznymi. Nawet z dużym, imponującym aparatem z wymiennymi obiektywami jesteś w zasadzie dzieckiem rozpieszczonym technologią, która sprawia, że cenna forma sztuki jest dostępna dla nieudolnego zwykłego człowieka. Ta postawa jest prawdopodobnie tak stara jak druga generacja techniki fotograficznej, a była wtedy tak samo zrzędliwa i złośliwa jak dzisiaj.
Z drugiej strony współcześni fotografowie często nie rozumieją znaczenia wielkich fotografów z minionych lat i tego, że praca, którą wykonują, jest możliwa tylko dzięki szlakom wytyczonym przez pionierów w tej dziedzinie wiele lat temu. Powyższe zdjęcie wykonał w 1936 r Henri Cartier-Bresson, fotograf z początku XX wieku, znany z niemal dokumentalnego stylu „Fotografia uliczna”, które wpłynęły na pokolenia fotografów.
W 2006 roku został żartobliwie umieszczony na Flickr w grupie o nazwie „Usuń mnie”, gdzie fotografowie publikują swoje zdjęcia w celu krytyki. Tamtejsi użytkownicy niemal natychmiast ją przesunęli — „zbyt rozmazany” lub „zbyt ziarnisty”. Zepsuci postępem nowoczesnej technologii, współcześni fotografowie cyfrowi nie potrafili zrozumieć, dlaczego obraz powinien być mniej niż nieskazitelnie czysty i ostry, pozbawiony siatki lub ziarna kliszy. Oceniając to dzieło sztuki (który sprzedał się w 2008 roku za 265 000 $) według współczesnych standardów, współcześni artyści nie rozumieją znaczenia ich postępu technologicznego, nie wspominając już o nie rozumieją kunsztu ważnego i wpływowego talentu. Dzisiaj spróbujemy zjednoczyć starych i młodych, aby docenić sprytne postępy technologiczne, rozumiejąc, jak trudno było zrobić zdjęcie czegoś.
Camera Obscura, dagerotypy i narodziny fotografii
Rozmawialiśmy o camera obscura prawie do znudzenia, ponieważ jest to świetna ilustracja fizyki działania aparatu. Ale „fotografia”, jak wiemy, tak naprawdę nie zaczęła się od camera obscura, chociaż wczesna camera obscura może być uważana za rodzaj proto-fotografii.
Jest to jedno z najstarszych zdjęć wykonanych kamerą obscura (najstarszy wciąż istniejący obraz), opracowany w procesie wykorzystującym płytę cynową jako płaszczyznę obrazu. Joseph Nicéphore Niépce stworzył ten pierwszy stały obraz fotograficzny (czasami nazywany heliografem) przez hartowanie bitum, czyli asfalt, na cynowym talerzu. Bitum reaguje na światło utwardzając się, z pozytywowym obrazem tworzonym przez kąpiel rozpuszczalnikową. Chociaż Niépce wymyślił bardzo trudny, ale bardzo sprytny sposób przechwytywania i rejestrowania światła, jakość obrazu była daleka od dobrej.
Pierwsze zdjęcie, które możemy nazwać „fotografią”, wykonał znany nam Louis Daguerre nie tylko artysta, ale fizyk—właściwie umiejętności potrzebne do bycia pomysłodawcą fotografii. Chociaż nie możemy przyznać, że Daguerre wprost wymyślił fotografię, współpracował z Niépce nad procesem chemicznym, który stał się „daguerrotypem” – tym, co znamy jako pierwszą realną metodę tworzenia trwałych fotografii.
Inni wynalazcy i sprytni ludzie wnieśli swój wkład, niezależnie tworząc wczesne metody fotograficzne (jak Herkules Florencja), chociaż Daguerre jest najbardziej znany ze swojej metody, która została od niego kupiona i upubliczniona przez rząd Francji.
Wiele cech charakterystycznych tego rodzaju fotografii dagerotypowej to ograniczenia medium. Powstały na arkuszach metalu z materiałów, które nie były strasznie światłoczułe. Z tego powodu, aby uzyskać jakikolwiek obraz, potrzebne były ekstremalnie długie czasy naświetlania, więc badani byli sztywno upozowani i rzadko się uśmiechali.
Dagerotypy miały również ograniczenie polegające na tym, że nie były odtwarzalne, ponieważ obraz został uchwycony bezpośrednio na powierzchni materiału. Doprowadziło to do opracowania klisz fotograficznych i negatywów na bazie szkła, które w końcu można było wykorzystać do drukowania kopii obrazów.
Kodak wprowadził fotografię do głównego nurtu i zrujnował ją dla wszystkich hipsterów
Fotografowie od połowy do końca XIX wieku musieli być bardzo mądrymi, bardzo doświadczonymi technicznie ludźmi i musieli nosić ze sobą ogromne zapasy niebezpiecznej chemii i ciężkich szklanych lub metalowych płyt, aby w ogóle zrobić jakikolwiek obraz. George Eastman postanowił to zmienić, rujnując na zawsze fotografię, wyrywając ją z rąk chemików i artystów. Proces był bardziej dostępny dla szerokiej publiczności rynkowej, ku rozczarowaniu profesjonalistów i fotografów „starej szkoły”. I tak fotografia została zrujnowana na zawsze!
Wynaleziony został pierwszy model aparatu firmy Eastman bezsensowne słowo „Kodak”. Ta nazwa ostatecznie stała się nazwą jego firmy, firmy „Eastman Kodak”, a później, jak wiemy, po prostu „Kodak”. Eastman był sprytnym wynalazcą i był odpowiedzialny za wiele projektów prostych aparatów typu point-and-shoot. Jednak jego największym wkładem było wynalezienie klisz fotograficznych w rolkach, najpierw na podkładach papierowych, potem na celulozie. Nawet gdy kamery filmowe zaczęły wykorzystywać chemię kolorów, te kolejne generacje byłyby oparte bezpośrednio na celulozowym modelu Eastmana.
Chociaż dagerotypami (i podobnymi fotografiami monochromatycznymi) cieszyło się dość duże zainteresowanie, pojawienie się systemów filmowych głównego nurtu doprowadziło do presji rynkowej, która nadal pchała fotografię do tworzenia łatwiejszych, wygodniejszych produktów, a także do poprawy jakości obrazu na każdym kroku. krok drogi. Nie lubisz nosić przy sobie ciężkich szklanych płytek i chemii? Oto system filmowy tak prosty, że każdy może z niego korzystać. Nie lubisz ładować aparatu w ciemności? Oto pojemnik na kamerę i film, który można ładować w biały dzień. Nie lubisz rozwijać własnego filmu? Wyślij go do naszego laboratorium, a my go dla Ciebie opracujemy i wydrukujemy.
Szybko do przodu około 200 lat od pierwszego zdjęcia, a fotografowie wciąż narzekają na to, jak łatwo jest robić zdjęcia w porównaniu z tym, jak było w „starych czasach”. Dobrze byłoby nam wszystkim wiedzieć, że nawet najbardziej stara szkoła fotografów oldschoolowych prawdopodobnie nie maluje i nie rozwija płyt dagerotypowych i powinna z łatwością korzystać z nowszej, bardziej zaawansowanej technologii. A ci z nas, którzy mają niewielkie lub żadne doświadczenie z metodami „starych czasów”, dobrze byłoby wiedzieć, jak daleko zaszliśmy w niecałe 200 lat ulepszania aparatów, filmów i metod fotograficznych.
Kredyty obrazkowe: Fotograf autorstwa Andreas Photography, Creative Commons. Hyères, Francja, 1932 prawa autorskie do majątku Heni Cartier-Bresson, zakładano dozwolony użytek.Kamera otworkowa (angielski) autorstwaTrassiorf, w domenie publicznej. Alldaguerreotypy założone w domenie publicznej. Kodak Kodachrome 64 autorstwa Whiskeygonebad, Creative Commons.Aparat dagerotypowy Ludmila & Nelson, domena publiczna. Wszystkie inne obrazy zakładają domenę publiczną lub dozwolony użytek.