Zdezorientowany przez tę cyfrową lustrzankę, którą masz, i cały żargon fotograficzny, który się z tym wiąże? Zapoznaj się z podstawami fotografii, dowiedz się, jak działa Twój aparat i jak to może pomóc w robieniu lepszych zdjęć.
Fotografia ma wiele wspólnego z nauką o optyce — w jaki sposób światło reaguje, gdy jest załamywane, wyginane i rejestrowane przez materiały światłoczułe, takie jak klisza fotograficzna lub czujniki fotoelektryczne w nowoczesnych aparatach cyfrowych. Poznaj podstawy działania aparatu — praktycznie każdego aparatu — aby poprawić swoje zdjęcia, niezależnie od tego, czy używasz lustrzanki, czy aparatu w telefonie komórkowym, aby wykonać zadanie.
Co to jest kamera?
Około 400 pne do 300 pne starożytni filozofowie bardziej zaawansowanych naukowo kultur (takich jak Chiny i Grecja) byli jednymi z pierwszych narodów, które eksperymentowały z Camera Obscura projekt do tworzenia obrazów. Pomysł jest dość prosty – ustaw wystarczająco ciemny pokój z niewielką ilością światła wpadającego przez otworek naprzeciw płaskiej płaszczyzny. Światło porusza się po liniach prostych (do udowodnienia tego wykorzystano ten eksperyment), krzyżuje się w otworku i tworzy obraz na płaskiej płaszczyźnie po drugiej stronie. Rezultatem jest odwrócona wersja obiektów przesyłanych z przeciwnej strony otworka – niesamowity cud i niesamowite odkrycie naukowe dla ludzi, którzy żyli ponad tysiąc lat przed „średniowieczem”.
Aby zrozumieć współczesne kamery, możemy zacząć od camera obscura, przeskoczyć o kilka tysięcy lat i zacząć mówić o pierwszych kamerach otworkowych. Wykorzystują one tę samą prostą koncepcję „nakłucia szpilki” światła i tworzą obraz na płaszczyźnie materiału światłoczułego – zemulgowanej powierzchni, która reaguje chemicznie na światło. Dlatego podstawową ideą każdego aparatu jest zbieranie światła i rejestrowanie go na jakimś światłoczułym przedmiocie – kliszy w przypadku starszych aparatów i fotoczujnikach w przypadku cyfrowych.
Czy coś porusza się szybciej niż prędkość światła?
Postawione powyżej pytanie to rodzaj sztuczki. Z fizyki wiemy, że prędkość światła w próżni jest stałą, ograniczeniem prędkości, którego nie da się przekroczyć. Jednak światło ma zabawną właściwość w porównaniu z innymi cząstkami, takimi jak neutrina, które poruszają się z tak dużą prędkością — nie przenika przez każdy materiał z taką samą prędkością. Spowalnia, wygina się lub załamuje, zmieniając właściwości w miarę upływu czasu. „Prędkość światła” uciekającego ze środka gęstego słońca jest boleśnie powolna w porównaniu z neutrinami, które z nich uciekają. Światło może potrzebować tysiącleci, zanim wydostanie się z jądra gwiazdy, podczas gdy neutrina stworzone przez gwiazdę nie reagują prawie z niczym i przelatują przez najgęstszą materię z prędkością 186 282 mil/s, jakby ledwie tam było. „Wszystko dobrze”, możesz zapytać, „ale co to ma wspólnego z moim aparatem?”
Jest to ta sama właściwość światła do reagowania z materią, która pozwala nam zginać, załamywać i skupiać ją za pomocą nowoczesnych obiektywów fotograficznych. Ta sama podstawowa konstrukcja nie zmieniła się od kilku lat, a teraz obowiązują również te same podstawowe zasady, z których powstały pierwsze obiektywy.
Ogniskowa i utrzymywanie ostrości
Chociaż z biegiem lat stały się bardziej zaawansowane, obiektywy są w zasadzie prostymi przedmiotami – kawałkami szkła, które załamują światło i kierują je w stronę płaszczyzny obrazu w kierunku tylnej części aparatu. W zależności od kształtu szkła w obiektywie, odległość, na jaką światło przecinające się musi być odpowiednio zbieżne na płaszczyźnie obrazu, jest różna. Współczesne obiektywy są mierzone w milimetrach i odnoszą się do tej odległości między soczewką a punktem zbieżności na płaszczyźnie obrazu.
Ogniskowa wpływa również na rodzaj obrazu rejestrowanego przez aparat. Bardzo krótka ogniskowa pozwoli fotografowi uchwycić szersze pole widzenia, podczas gdy bardzo długa ogniskowa (powiedzmy teleobiektyw) zmniejszy obrazowany obszar do znacznie mniejszego okna.
Istnieją trzy podstawowe typy obiektywów do standardowych zdjęć lustrzanek. Oni są Normalna soczewki, Szeroki kąt soczewki i Teleobiektyw soczewki. Każdy z nich, poza tym, co już zostało tutaj omówione, ma kilka innych zastrzeżeń, które wiążą się z ich użyciem.
- Obiektywy szerokokątne mają ogromne kąty widzenia 60+ stopni i są zwykle używane do ustawiania ostrości na obiekcie bliżej fotografa. Obiekty w obiektywach szerokokątnych mogą wyglądać na zniekształcone, a także błędnie przedstawiać odległości między obiektami znajdującymi się w odległości i przekrzywiać perspektywę przy bliższych odległościach.
- Normalne soczewki to te, które najlepiej odzwierciedlają „naturalne” obrazowanie podobne do tego, co rejestruje ludzkie oko. Kąt widzenia jest mniejszy niż w przypadku obiektywów szerokokątnych, bez zniekształceń obiektów, odległości między obiektami i perspektywy.
- Obiektywy o długiej ogniskowej to ogromne obiektywy, które noszą miłośnicy fotografii, i są używane do powiększania obiektów z dużych odległości. Mają najwęższy kąt widzenia i są często używane do tworzenia ujęć głębi ostrości i ujęć, w których obrazy tła są rozmyte, pozostawiając ostre obiekty na pierwszym planie.
W zależności od formatu używanego w fotografii, ogniskowe dla obiektywów normalnych, szerokokątnych i długoogniskowych zmieniają się. Większość zwykłych aparatów cyfrowych korzysta z formatu podobnego do kamer filmowych 35 mm, więc ogniskowe nowoczesnych lustrzanek cyfrowych są bardzo podobne do kamer filmowych z przeszłości (i dziś dla miłośników fotografii filmowej).
Przysłona i czas otwarcia migawki
Ponieważ wiemy, że światło ma określoną prędkość, tylko skończona jego ilość jest obecna podczas robienia zdjęcia, a tylko ułamek przedostaje się przez obiektyw do znajdujących się w nim materiałów światłoczułych. Ta ilość światła jest kontrolowana przez dwa główne narzędzia, które fotograf może dostosować – przysłonę i czas otwarcia migawki.
ten otwór kamery jest podobna do źrenicy oka. Jest to mniej więcej prosty otwór, który otwiera się szeroko lub zamyka szczelnie, aby przepuścić mniej lub więcej światła przez soczewkę do fotoreceptorów. Jasne, dobrze oświetlone sceny wymagają minimalnego oświetlenia, więc przesłonę można ustawić na większą liczbę, aby przepuszczać mniej światła. Sceny ze ściemnianiem wymagają więcej światła, aby padło na czujniki w aparacie, więc ustawienie mniejszej liczby przepuszcza więcej światła. Każde ustawienie, często określane jako liczba f, f-stop lub stop, zazwyczaj przepuszcza połowę ilości światła niż ustawienie przed nim. Głębia ostrości zmienia się również wraz z ustawieniami liczby f, zwiększając im mniejszą przysłonę używaną na zdjęciu.
Oprócz ustawienia przysłony czas, przez jaki migawka pozostaje otwarta (tzw. czas otwarcia migawki) w celu umożliwienia padania światła na materiały światłoczułe można również dostosować. Dłuższe ekspozycje pozwalają uzyskać więcej światła, co jest szczególnie przydatne w słabym oświetleniu, ale pozostawienie otwartej migawki przez dłuższy czas może spowodować ogromne różnice w fotografii. Ruchy tak małe, jak mimowolne drżenie ręki, mogą dramatycznie rozmyć obrazy przy dłuższych czasach otwarcia migawki, co wymaga użycia statywu lub solidnego samolotu do umieszczenia aparatu.
Używane w tandemie, długie czasy otwarcia migawki mogą kompensować mniejsze ustawienia przysłony, a także duże otwory przysłony kompensujące bardzo krótkie czasy otwarcia migawki. Każda kombinacja może dać zupełnie inny wynik — wpuszczenie dużej ilości światła w czasie może stworzyć zupełnie inny obraz w porównaniu z wpuszczeniem dużej ilości światła przez większy otwór. Wynikająca z tego kombinacja czasu otwarcia migawki i przysłony tworzy „ekspozycje” lub całkowitą ilość światła, które pada na materiały światłoczułe, czy to czujniki, czy film.
Masz pytania lub komentarze dotyczące grafiki, zdjęć, typów plików lub Photoshopa? Wyślij swoje pytania na adres [email protected], a mogą one pojawić się w przyszłym artykule How-To Geek Graphics.
Kredyty obrazkowe: Fotografowanie fotografa, autorstwa naixn, dostępny pod Creative Commons. Camera Obscura w domenie publicznej. Kamera otworkowa (angielski) autorstwa Trassiorf, w domenie publicznej. Schemat gwiazdy typu słonecznego przez NASA, założona domena publiczna i dozwolony użytek. Teleskop Galileusza autorstwa Tamasflex, dostępny pod Creative Commons. Ogniskowa o Henryka, dostępny pod Licencja GNU. Konica FT-1 firmy Morven, dostępne pod Creative Commons. Apeture diagram według Cbuckley oraz Dicklyon, dostępny pod Creative Commons. Ghost Bumpercar przez Bacharus, dostępny pod Creative Commons. Wiatrak przez Nevit Dilmen, dostępny pod Creative Commons.